Islas Los Testigos

No skal dåkke få høre kor vi he hatt det siste vekene. Her i Good Mood har det vore stappfult av onklar, koffertar og potetmos(!). Vi har KOSA oss med tre stykk lite Norge og vi har vist dei rundt i Karibien. Vi reiste fort frå Trinidad utstyrt med sjøverksplaster og dura på oppover mot Tobago Cays. Der låg våre gode venner Ruffen å venta på oss og dei vart verande heilt til vi skulle sørover igjen. Når det vart for mykje gutta på meg (Reidun) so tok eg ein svømmetur ilag med Hildegunn og såg på skilpaddene som svømte rundt båtane. Mykje gutta blei det, men det var igrunnen plass i moodyen likevel. Det rare med heile greia var at vi mangla ein person. Steffen lurte seg av på Trinidad og reiste heim til Norge den 5. februar. Savnet er stort, iallefall no når vi er åleine i båten. No er det kona som må hjelpe til med propellakseltetning og spoling av sen på fiskestanga. Det merkast godt på Elia at han savnar storebror. Den siste veka har han vore meir eller mindre gretten og lei seg. Tek lett til tårene og vil ikkje leike åleine. Kor er alle onklane som var so vidt innom? Og kva med Steffen? Kjem ikkje han tilbake snart? Vi trøstar så godt vi kan, og Stian og Elia finn på litt sprell ilag.

Vi hadde igrunn bestemt oss for å forlate Trinidad så fort som muleg. Ettersom vi oppdaga at propelakslingen lak inn vatn og olje, og der var stort behov for andre ting som måtte gjerast, so vart vi verande i nokre dagar til. Elia fann seg ei jente å leike med, 2 år gamle Muriel frå Argntina/USA. Det vart mykje fiksing av båt og vasking av sengekle og diverse. Dessutan var det kjekt å ha båten i ro nokre dagar også.

Når vi no er på vei mot Panama er det mange tankar som rasar rundt i haude. I utgangspunktet var vi tenkt å reise åleine ut i stillehavet. Det skulle bli både spennande og utfordrande, kanskje litt for spennande.. Så kom vi i prat med Ruffens gode venner Jan og Siv frå båten Misty. Dei var på utkikk etter alternative måtar å komme seg til New Zealand på. Dei har leigd båten Misty her i caribien og vil gjerne komme seg til New Zealand der det er muligheiter for å leige ny båt. Vi hørte dei snakka om at dei skulle ta fly og tenkte ikkje meir på det, før Jan bemerka ein kveld at visst oss trengte mannskap, så kunne dei kanskje tenke seg å vere med eit stykke ut i stillehavet. Oi. Den tanken var fullstendig ny, men etterkvart som eg tenkte meir å meir på 6 timers vakter, Elia sjuk, dårleg sjø, storm og uvær, - ja då vart eg freista å overtale Stian til å ha med mannskap. I begynnelsen var han lite gira, men etterkvart fekk han trua han også. Særleg etter den lange storfiskekampen. Eg har vel vore borti og trua med å klippe snøret vist han skulle få eit sånt nytt beist på kroken og vi er åleine. Ikkje tjangs at vi klare å drage inn nokke slikt. Med fleire ombord kan no dette bli ei muligheit:)

Så no har vi invitert med oss folk. Desse folka er sjølvaste Jan og Siv Skandsen. Vi veit lite om dei på førehand og det kan vere spennande nok i seg sjølv... men det vi veit er at dei har seila endel, er modig som tør å hive seg med Good Mood og dei blir på det varmaste anbefalt av Hildegunn og Steffen frå Ruffenbåten. Dette trur både Stian og eg blir bra. Iallfall er det godt å vere fleire om vaktene. Dessutan har Jan med seg dykkerutstyr, så Stian gler seg til å få ein makker som han kan gjere flaskedykk saman med. Og det skal bli godt å få dame ombord i Moodyen:) Eg har snart skravla høl i haude på Stian allereie;)

I skrivande stund er vi på Islas Los Testigos. Det er 23 februar og vi har aldri fått så mange medlingar på satelittelefonen på ein dag! Tusen takk for alle bursdagshelsingane! Då brorane var på besøk hadde dei med seg ein pakke frå svigers og den inneheldt singletar og en cd! Dessutan sa eg til Hilde at eg lukta so fælt fordi det var så sjeldan at eg dusja, så ho sendte med en pose med små parfyme.... so no lukta her godt til alle tider medan vi spelar nyaste plata til garness tvillingane. Kjempegreier! Stian tok seg ein tur på fjellet her på øya ilag med ein Jason frå nabo katamaranen og Elia søv formiddagsluren sin. Han blei desverre sjuk igår. Snøret renn i lange baner og han hosta litt. Har ein mistanke om at han fekk det med Muriel. Ho hadde samme greia. Igår vart det litt for mykje vind og for lite kle når vi segla, så det var vel ein kominasjon som gjorde at imunforsvaret ikkje klarte å halde stand. Vi var så dårleg alle mann igår. Store bølger og medvindseilas. Rulling og rulling. Fælt å bli så dårleg heile tida. No ligg vi oppankra litt slik at her er bølger heile tida. Dette for at vi ikkje skal ligge for stillt til vi reise igjen imorgon. Då tenkte vi å gå til neste øy som er Blanquilla eller vi går direkte til Las Roques. Det kjem an på vinden. Då vi skulle gå hit, beregna vi 22 tima, men det gjekk for syne meg unna med 7-8 knop og vi var framme i bekmørket inatt etter 14 tima seilas. Litt ekstra spennande å ankre opp i mørket og ikkje noko drømmesituasjon akkurat, men det gjekk greit likevel. Etter Las Roques går turen til Curacao der Stian var å jobba på en båt i fjor vinter. Det skal visst vere ei vakker øy med flotte dykkemuligheiter. Det er også der vi skal møte Jan og Siv. Dei blir med oss til Panama og videre ut i stillehavet ein plass. Spennande!

Ellers har eg ikkje så mykje nytt å berette. Jo forresten; til mamma og alle andre som les om andre seilera som hoppa ufrivilleg (dett) på sjøen og slikt. Det har vi ikkje tenkt å gjere. Her er det strenge reglar om redningsvest og sikkerhetsline på når det er mykje bølger, og om natta. Det er ikkje muleg å søve på frivakta, utan at ein er sikker på at den som sitt på dekk er grisebitta til båten. Stian veit veldig godt at skulle han dette på sjøen, ja då må han ligge ei stond før eg og Elia klarer å starte motoren, ta ned segla og snu båten for å hente han opp igjen. Derfor har han alltid vest og tau festa til båten når han skal fikse nokke ute på dekk. Det samme gjeld meg. Elia har ein stor og klompete redningsvest som er heilt tullete å ha på han når han leikar seg i cocpiten, men han har ein flott 5 punkt sele som vi brukar på han når han har lyst å sjå delefinar framme på dekk.

Ellers var Trinidad ein interessant plass å vere. Hørte stadig vekk om kriminalitet og at ein måtte passe seg, men vi merka ingenting spesielt. Vi var der så lenge at vi begynte å kjenne igjen folk og små-prata med fleire etterkvart. Det var til dømes kjekt å bli kjent med ho vaktdama som gjerne ville ta oss med på barnekarnevalet og ho kunne også arrangere barnepass til Elia når eg skulle på karnevalet. Dette fordi eg måtte aldri finne på å ta han med meg inn i byen på karnevalsdagane pga ''crime, the heat and all the disease, I dont want him to get sick.'' sa ho. Vi valgte å forlate Trinidad før karnevalet. Å etterlate Elia ein framand plass var ikkje noko alternativ uansett. Ironisk nok vart han no sjuk alikevel, men men ein kan ikkje skjerme seg for alt.

Vi tok mykje mini-buss på Trinidad. Dei var ein rik opplevelse kvar gong. Av og til ba eg til Jesus om at måtte passe på at hjula ikkje datt av bilen for den vingla så fælt, medan andre gonga var det farta og sjåførane som var heller tvilsomme. Siste turen vår var då vi hadde handla og skulle heim i båten. Vi hadde ørten bæreposa og stod og vurderte å ta ei Taxi, då minibussen stoppa på andre sida av gata og held fram to fingra til oss. Vi spurta over den travle gata og pressa Elia, handlenetta og oss inn ein overfull bil. Det var no tross alt 50 kroner billegare å ta ein minibuss;) Hvilken opplevelse. Vi har ikkje møtt på så mange andre kristne på seilaset vårt, men her skulle vi iallefall ikkje vere i tvil om kva sjåføren var. Eit gospel/whorship kor sang ''My redeemer comes'' på høgtalerane, og når sangen var ferdig så trykte mannen på repeat og guffa opp volumet. Elia satt med fingrane i ørenene og det var umuleg å høre kva Stian sa. Det jalla i tromehinnane og eg høyrde kvifor sjåføren skrudde opp volumet. Han sang so falskt at det var reint vakkert!:) Vi høyrde sangen 3 gonga før vi endeleg kom til plassen der vi hadde forlatt jolla vår. -''thank you for the music'' sa eg, og gav han litt ekstra peng. Han gliste frå øre til øre og tuta på oss då han for vidare. Flott musikk, og hadde vi hatt meir tid så hadde eg spurt om vi kunne få komme i kirka han gjekk i. Godt utstyrt med øreproppa og hørselverna til Elia vel og merke;)

No har Stian og katamaran mannen komt ned frå fjellet og eg gler meg til å sjå bilda Stian tok der oppe. Når vi får skikkeleg internett skal eg legge ut nytt album. Eg var så vidt innom sida på Trinidad og såg at guttane har lagt ut bilder frå turen og litt reisebrev. Flott, flott. Der mangla kommentara på bilda gutta! Men vist ikkje det blir med dåkke, so kan eg skrable litt på dei når vi kjem til Curacao. Eg reknar med at der er ok internett på den øya.

Det var alt for no, frå oss på langturseilas.

reidun

Ps: har vi forresten sagt at vi er veldig veldig glad for at du var med oss frå Norge og hit til Caribien Steffen? Det var godt å vere 3 over atlanterhavet og vi hadde det kjekt med film kveldar og mykje prat. Du gjorde en flott jobb, så då får du berre jobbe ræva ta deg heime og spare opp nye peng til å komme å assistere oss ved seinare anledningar!:) Elia låne rosakoppen din so lenge ;)