Dag 0 og dag 1

Posisjon: S 22*58
W 177*22

Pyton, pyton pyton.
Notat til meg sjølv; ikkje finn på å bli gravid på sjøen igjen.
Vi tok farvell med venna og andre seilera som låg attme oss inne i havna. -See you in NZ, sa vi. Rar setning. Oss er faktisk på vei mot NZ. Eg hadde forberedt Elia på at han skulle ut på en lang seiltur, så då eg spurte om ikkje Lea skulle få en klem med han, så gjekk han faktisk bort til henne og gav ho en god klem. -Bye,bye, sei han.
Ut frå øya får vi krapp sjø og mykje vind og mange bølger. Så lenge eg sitt oppe, så går det bra. Eg syns dette er heilet tullete, å fare ut når det er så mykje sjø og bølger, men Stian har sett værmelding. Han er ustoppeleg. - Hjelp meg å krysse, sei han. Eg ser tvilande på tauet. Det betyr at eg må forlate den trygge plassen på eine sida, for å sette meg ned på andre sida og få nye bevegelsa i kroppen. Det går bra, men eg høyrer at Elia grin. Han som nettopp har sovna. Det var altfor tidleg å våkne av formiddagsluren no. Eg går ned til Elia. Legg meg opp i senga. Elia legg seg heilt inntil meg i ei skeiv seng og sovnar vidare. Eg ligg der og lurer på om dette går bra. Det er faktisk mindre bevegelsar her bak i båten, men magen likar seg dårleg. Eg kjenne kvalmen sige på og klarer ikkje stoppe det som er sett igang. Den delige hamburgeren som eg skulle ha så lenge kjem oppp igjen. Med dressing og løk og heile pakka. Deilig? Nei, pyton. Eg går å legg meg igjen. Sovnar.

Elia og eg ligg å småpratar. Ingen av oss vil opp til Stian. Båten dansar og sprett og Elia forstår alvoret. -Mamma dåli? spør han.-Ja, nikkar eg svakt. Stian kjem med ei skive til oss. Kvitost på. Det går greit, nei det gjer det vist ikkje likavel. Medan eg forbrilsk prøvar å ligge heilt i ro, har beibin i magen våkna! Den sparka fotball og spelar volleyball på samme tid. Det var berre 3 små bitar som skulle til av skiva, eg spyr så plutseleg at eg rekk ikkje springe på do. Leikebøtta til Elia får duge. -Mamma py, sei Elia til Stian som har komt inn, medan han gomlar fornøgd på resten av skiva.
Eg går opp i cockpiten. Eg grin. Stian held rundt meg og forsøke å trøste. -Ditta er berre pyton, sei eg. Vi har ikkje kom oss lenger vekk frå øya enn en liten fis, og likevel er eg allereide tom i magen. -Eg har tatt inn fiskesnøret, sei Stian. Han er sprø som i det heile tatt har hatt det ute. Eg grin litt til. Pyton start på en pyton tur.

Nattevakt. Stian vekke meg klokka 0030. Han er dårlig. Han har ikkje spydd, men det var vist tett på. Eg sei at han må legge seg med ein gong. Eg tør ikkje tenke tanken engong, om Stian også skulle bli dårlig. Han har sjøverksplaster, men om kvelden har han store problem likevel, på grunn av kombinasjon trøtt og orienteringsproblem. Han sei det er kaldt ute, så eg dreg på meg ullstilongs,bukse,ulloverdel, genser, Stian si jakke og redningsvest. At det er kaldt ute er ein underdrivelse. Det er bikjekaldt. Eg har ikkje sokkar på, men tullar meg inn i ett teppe. Det er ikkje nokk, og eg kjenne at eg blir kaldt på beina. Eg gir kattten om eg blir litt kald på beina, det skjerpar sansane. Kan alltidts varme meg når vakta er over. Det gjekk faktisk ikkje, beina var så kald at eg fikk ikkje varmen i dei før langt ut på neste dag.

Eg ligg i cockpiten. Treng ei pute til. Fortar meg ned og fram i forpiggen etter ei sånn stor pute. Styrtar ut igjen og spyr. Æsj. Der for eplet som eg hadde fått ned. Det er faktisk det einaste som gå an å ete og som er greit å spy opp igjen. Guro på Opportune lærte meg det. Alarmen på telefonen ringer. Sjå etter om der kjem båtar. Ingen båtar, berre en halv måne som stikk av klokka 0200. Eg legg meg fort ned og let att augane. Å ligge går greit, men å røyse seg opp gjer veldig låkt i bekkenet. Det skrik etter ei god seng å legge seg i, vil ikkje finne seg i å ligge på ein hard benk. Eg søv i 9 minutt før alarmen vekk meg igjen, slik held eg på til det lysnar. Teorien min går ut på at så lenge eg klarer å sitte oppe, så gjer eg det, slik at Stian får søve mest mulig. Eg veit kor vanskeleg det er for han om natta. Så får han heller ta ekstra lang dagvakt, no når eg er dårleg.

Dag 1;
Vinden har minka. Det tek ei stund før bølgene roar seg også. Stian passar på Elia, matar kona og styrer båten. Ut på dagen har bølgene minka betrakteleg. Mamma sende melding om at ho og bibelgruppevennane hennar har bedt for oss. Godt. Hilde sende medling om at eg ikkje må ete kvicklunsj. Vi har en att og den skal vi ikkje røre før vi ser land igjen, kvicklunsken blir vår ankerdram når vi endeleg kan sleppe ankeret ned på NZ!!

Havet har roa seg. Stian og Elia søv formiddagslur. Eg ligg ute på vakt. Er frykteleg svolten, men tør ikkje gå ned og lage til mat. Eg ligg å funderar på kva som er værst av å føde eller å vere sjøsjuk. Berre at eg tenker på fødsel gjer at eg grøssar og lurer på kva det var som fekk meg til å gløyme kor låkt det er. Å vere sjøsjuk er fælt, men definitivt ikkje værst.

Elia og Stian har våkna, vi lagar madagaskargryte, poserett frå Norge. Den luktar himmelsk. 4 skeier og så var det berre å få det ut igjen. Stian er litt sint. -Du må legge deg ned sei han. -Lat att augene. Han forstår ikkje at sjøsjuka har komt for å hærje ei stund, sjølv om sjøen har lagt seg veldig. Det var kanskje ikkje så lurt å ete sånn gryterett, tomatsmaken vart for sterk for magen min. Stian lagar til brødskive med litt jordbærsylte på. Den er eg heldigare med.

Vi er veldig fornøgd med forseilet! Det står utruleg bra, og vi minnast då vi bretta det ut for å sjå på det. Vi syns det var så lite, og flira littegrann, og tenkte at dette får vi aldri bruk for. No når vi har segla halve jorda rundt, kan vi med sikkerheit sei at vi viste knapt kva vi gav oss ut på. Erfaring er ikkje dumt, før ein legg ut på langtur, men det går jammen fint sjølv om ein ikkje kan så mykje likevel. Vi vinn ingen regatta med seilføringa vår, men vi kjem oss som regel dit vi vil.

Eg sa til Stian at eg ikkje må bli gravid på sjøen igjen. -Nei det var kanskje ikkje så smart, sa han. Eg huska mine egne ord når vi diskuterte det å bli gravid på tur. -Joda Stian, eg skal stå på. Det gjer ikkje så mykje om eg blir kvalm, eg skal jammen klare vaktene mine....No sitt eg her med skjegget i postkassa og føler meg litt skyldig. -Uansett så syns eg at det var godt tima, når vi likevel ville ha en unge til, Reidun. Han anar ikkje kor mykje dei orda varma. Beibin er ønska, og sjølv om det er tøft no, så veit vi at dette blir bra. Denne lillebroren eller lillesøstra blir spennande å få bli kjent med! En liten tøffing er i magen min, det er iallafall sikkert!

Vi går mot Minerva reef, men det er ikkje sikkert at vi stoppar der. Værmeldingane sei at det er berre å stå på å komme seg til NZ. Eit høgtrykk ser ut til å presse ned det nye lavtrykket som er på vei, dermed får vi kanskje 30 knops vind, men det blir frå sida og ikkje i fronten. Men dette er endå lenge til, vi kjem til å få det rolig intil då, trur vi.

No skal vi snart til på dag 2. Vinden har blåst opp igjen og vi seglar skarpt. Vi har ete mange gode ostesmørbrødskiver og har 94 nm igjen til Minerva Reef.

-Reidun