Fiji

Skal, skal ikkje, det er dilemmaet mitt. Skal eg kjøle meg ned og hoppe i havet, eller sitte i ein 29 graders salong og trykke på pc'en? Cola eller vatn? Bikini eller singlet og shorts? Skal eg verkeleg fortelle dåkke lesarane om den fatale turen frå New Zealand til Fiji, eller skal eg berre droppe beretninga og konkludere med at Good Mood klarte brasane og vi er framme på Fiji...


Kort fortald; vi var sjøsjuk. Autopiloten og AISen styrte båten, medan vi gjorde ett forsøk på å overleve. Ute slo bølgene over skutesida, og vinden inn frå sida ville aldri stilne. Vi hadde 30 knop vind, pluss/minus, heile veien. Og rotete sjø. Dei 8 dagane var ganske lange. Halvvegs trudde vi at vi ikkje klarte meir, men båten slutta ikkje å seile sjølv om mannskapet var fråverande. PostmanPat og Muldvarpen var trufaste følgesvennar på dvd medan Good Mood sakte men sikkert peila seg inn på varme Fiji.

Vel framme og ferdig med innsjekking, stakk vi til næraste øy med badestrand og snorkelliv. Her prøvde vi å ta igjen tapt søvn, vaske utspydde handdukar og kle, og naut i stor grad at båten låg i stille sjø. Men etter nokre dagar trengte vi mat og letta anker for å gå til ein plass dei hadde dette. VHFen stod på og vi hørte plutseleg; Good Mood, Good Mood, This is Fiji Port Controll...
-I Alle daga... Kva har vi gjort for nokke gale no då? Lurte vi på. -You must report to custom, sa dei. Vi var frå før litt oppgitt over customs, og spurte om vi ikkje kunne komme inn dagen etterpå, då det allereie var seint på dag, og vi ikkje klarte å vere hos customs før til kvelden. - NO, You must report to customs, gjentok dei, og vi svarte at vi kom innover etterkvart. Så, etter ei lita stund med motorkjøring innover mot Lautoka og Customs, blir vi oppkalt endå engong. Good Mood, Good Mood, We have to persons here, and I think they are your guests. NO, svara Stian – We are NOT expecting any crew now, they are NOT coming before another week or two. Vi hadde allereie sagt at Per Håvard og Marie skulle komme, og der var litt misforståelsa rundt dette og vi trudde dei hadde begynt å tulle med dette igjen. NO, svara mannen i VHFen, - we have two persons here and I think it is your parents! Stian vart endå meir irritert og skulle til å forklare at vi ikkje hadde nokken foreldre der inne på kontoret, då eg ropte til han; Stian, det e dei tulne foreldra dine, dei må ha komt på overaskelsesbesøk!!!!!! -OI, svara han, -I didnt know about this, this must be a suprise, we are coming in!

Og der stod dei, vi ville nesten grine, den gryande heimelengta fekk ein brå vending då vi kunne hive oss rundt halsen på dei nydelege foreldra hass Stian. Jammen vart vi overaska og glade.

So no har vi berre laffa rundt, frå strand til strand, dykka på korallrev og klatra i kokospalmer.
Idag besøkte vi ein landsby på ei øy, der lokalbefolkninga var vand med turistar, men då til avtalt tid. Når vi no kom en tur innom, fekk vi vere med og sjå på lokal basketballturnering. Elia satte seg ned og leika med sand, medan mange ungar dreiv å leika og sprang rundt oss. Tilslutt sette dei seg ned attmed Elia og vi begynte å synge sangar ilag. Det var kjekt!

Her er varmt, veldig varmt. Deilig og godt å hoppe i sjøen og bade, Elia vil helst bade heile tida, medan Magnus er litt meir skeptisk. Om nokre dagar kjem Per Håvard og Marie også, vi gler oss veldig!!