Ducie-Pitcairn, dag 1

posisjon:
24.57.1165 S
127.08.2284 W
klokka UTC: 01.47

Endeleg var vi komt oss til land. Ducie-øya var eit kjærkomme syn etter 20 dagar med berre hav på alle kantar. Stor var skuffelsen då det såg ut til at vi ikkje klarte å komme oss iland, men etter at vindretninga snudde heilt om og vi måtte flytte båten, fann vi ei lita lomme der vi kunne lure oss inn på stranda. Første turen iland gjekk vi til den enorme laguna og dykka der. Vi såg ingen giftige fiskar og heller ingen hai, men så var vi der heller ikkje så lenge for sikta var elendig i forhold til der vi låg oppankra. Tilbake i moodyen hadde vi på oss dykkerutstyr og medan Jan og Siv satt barnevakt, tok Stian meg med på ein fantastisk undersjøisk opplevelse. Frå båten svømte vi sakte nedover mot ankeret som vi kunne sjå langt der borte. Det var nesten som å vere på land for en kunne sjå utruleg langt bortover. Langt i det fjerne kunne eg skimte en stim på fem haiar som såg ut til å komme nærmare oss. Eg held eit godt tak i Stian og snudde meg sakte rundt, og der var det forsyne meg 4 haiar til! Ein var komt så nær at eg kunne sjå streken på auga hans. Då han hadde sirkla nokre gongar, trykte eg på buddy-ventilen min, medan eg pusta ut. Haien kvapp til av alle boblane som steig opp frå dette udyret og auka avstanden nok til at eg kunne puste roleg igjen. Dette er ikkje så store haiar, ca 1 meter, men eg har sett dei i aksjon og lukta dei blod så hadde dei vel angrepe uansett. Etterkvart såg dei ut til å kjede seg med dei nye framande elementa, og vi kunne begynne å studere korallane og fiskane. Det vil seie medan eg var opptatt med å telle haiar hadde Stian allereie oppdaga tre stokkanker frå eit gammalt vrak som han tippa til å vere 100 år. Vi såg ikkje mykje til vraket, men ankera var gigantiske og vi svømte rundt og tok mange bilder. Innimellom korallane kunne vi sjå mangefarga fiskar; gule, blå og raude. Nokre fiskar såg ut som brunspraglete korall heilt til dei bevega på seg og svømte vekk.

Vel oppatkomne i båten hadde Stian allereie fått blod på tann. Han ville sjå kor mange haiar han kunne klare å sjå på ein gong. Med harpunen skaut han en bunte fisk, knytte dei godt fast i ett tjukt tau og slepte det fort ned til botnen med eit anker. Med godt tak i stigen filma Stian heile matfesten på god avstand. Haiane vart elleville og storkosa seg. Etterpå skulle Stian gjere rein propellen og talde ca 35 haiar. Der iblandt ein på over 2 meter. Ein hai kom veldig nær og sirkla så mange gongar rundt Stian at han til slutt skaut harpunspydet inn i fisken. Haien vart drege fort opp på dekket og drept. Men fy for nokre seigliva dyr. Den sprella sjølv om Stian fjerna både matsekk og hjerte. Etter mykje arbeid fekk han flådd haien og Elia hjelpte til så godt han kunne. Denne filitering og rensingsprosess har Elia tatt meir alvorleg en vi har forventa. Då vi var på vei til Ducie fekk vi flygefisk på dekk og Elia spurte straks etter kniv. Han fekk ein vanleg smørkniv, men var tydeleg misfornøyd då han ikkje klarte å skjære gjennom skinnet. Det enda med at han fekk låne den skarpe frukt og kjøttkniven og sette igang med å filiterte flygefisken. Først delte han fisken i to og etterpå opna han opp og sjekka innholdet i auga på fisken. Det stinka fisk lange vegar og cockpiten var full i gørr, men det er ein fin aktivitet når ein treng variasjon frå barnebøkene og leikene.

Dagen etter (29.mai) vart det bestemt å starte på turen til Pitciarn. Men først skulle vi iland. Denne gongen gjekk Sitan, Elia og eg rundt heile øya. Elia i bæremeis, for det var ganske vanskeleg å fote seg på den steinete stranda. For å gi havsula ro der ho låg å ruga på egga sine, vassa vi ut i sjøen og fekk sandalane fulle i småstein. Langs heile stranda rundt øya fann vi mykje drivgods, deriblant ett 17 toms argt lavprofildekk på alufelg! men også mange blåser, flasker og diverse plastikkanner.

Rett før avgang måtte Stian dykke ein siste gong. Denne gongen kom han tilbake med ein gigantisk hummer! På overfarten hit var det konkuranse mellom meg og Stian om kven som kunne komme på det beste vi kunne tenke oss å ete, der loffskive med reker og majones vart høgt prioritert. No heiv Stian seg rundt, baka eit brød og serverte hummer med norsk majones på!!! Kjempegodt!

Så no er vi på vei til Pitciarn. Turen er på ca 300 nm og vil ta ca 3 døgn. Vi har flott medvind og seglar med 5 knops fart. Litt rulling må en regne med i slikt seilføre, men det går bra.

Det er heilt sprøtt at vi snart er komt til Pitcairn, den spennande lille øya som vekte eventyrlysta i meg for mange år sidan. Vi kunne ikkje ein gong finne den på kartet og der er ikkje så mange andre båtar som besøker denne. No har vi kryssa endå eit stort hav og evetyret har så vidt begynt. Vi gler oss til å sjå Picairn og håpar vi får anledning til å ankre opp og besøke øyas befolkning.

-Reidun

ps: tusen takk for dei koslege helsingane bror! skikkeleg spennade at dåkke tek paralappen. Stian sei vær forsiktig i lufta og vent på dei rette vindane:) litt synd og sei det, men det var artig at du var sjuk for då fekk vi mange morsomme meldingar på satelitten;) god bedring og kos dej i fineværet heime.

ps2: takk for advarselen om haiane, Lennuk! mamma og svigers vart vettskremt og sende eine satelittmeldinga etter den andre.... kanskje er wikipedia litt feilinformert? anten det eller så var haiane mette og gode då vi var der. Når det gjeld fisk, så har vi også hørt at det kan vere dumt å ete fisk som lever nært korallar. Ofte er dei giftige, så vi lar dei få svømme i fred, med mindre Stian vil lage haimat. Koreis går det med langturplanane foresten? Vi gle oss veldig til dåkke kjem ut i stillehavet!! Dåkke vil få ein uforgløymeleg tur og det skulle ikkje forundre meg om dåkke tek oss igjen. Her er så mykje fint å sjå og oppleve, kanskje finn vi oss ei ekstra spennande sydhavsøy som vi ikkje klarar reise frå, med det første?;)

Ducie

Posisjon vår her vi ligg oppankra:

24*41.097 S

124*46.063 W

UTC 19:20 hos oss er klokka 12:20, 27 mai 09

I natt kom vi fram til Ducie! Ducie er ei lita øy som ligg 300 nm frå Pitcairn. Vi har stoppa her fordi den ser spennande ut. Øya er brei og lav med mange fuglar og buskevekster. Her er det så klart i sjøen at vi ser heilt ned på 20 meters djup. Stian og Jan var snar og ta seg ein svømmetur, og dei fortell om reine blomsterhagane på botnen. Store roser! Her er ikkje fritt for at her er endel hai, men dei er ikkje større en god meter. Dei er ganske nærtagande, men bit ikkje. Dvs ikkje før vi heiv ut litt sailfish til dei. Då vart dei ivrige å skulle ete på Stian også, så han hoppa fort opp i båten igjen. -Ingen fare å dykke så lenge du ikkje held en fisk i handa, sei Stian;)

Vi hadde ein ganske tøff tur hit, då vi fekk 30 knop vind og det pøsa ned med regn. Luka framme var blitt benda, så Siv og Jan måtte evakuere til salongen. Framme i forpiggen såg det til slutt ut som om nokon hadde kvelva mange bøtter vatn. Stian ut i øsepøse været og letta på gummibåten for å legge press ned på luka, medan sjøen slo innover dekk med store bølger frå sida. Heile himmelen var i kok og vi kunne sjø mykje rare skyformasjonar. Vi likte dårleg at dei gråaste skyane kom frå den retninga vi skulle seile til. På siste nattevakta blåste det vanvittig (40 knop), det hylte i vaierane, så vi tok rev i seila og handstyrte resten av turen.

Ellers har vi ganske båt båt. Det lek frå forskjellige plassar; vindu og vant. Vi er trøtt og slitne, men det ser ut som om vinden har gitt seg no, og vi får ganske rolege dagar framover. (håpe, håpe) No skal vi søve ut, ete god mat, og sjå om vi greier å komme oss over revkanten og inn på land. Akkurat no ser det umulig ut, så vi må vente på rolegare sjø først. Brenningane slår inn mot korallreva. Vi kjem vel helst til å prøve å svømme innover først og leite etter ei lita opning, før vi kan ta med gummibåten inn. Ser at der er mykje plastikkanner og diverse drivgods på strendene der inne. Her er det truleg lenge sidan det var folk sist.

-Reidun

ps1: tusen takk Hilde for alle raportane frå dei andre seilbåtane. Kjekt for oss å vite korleis det går med alle dei vi vart kjent med i Caribien som er på vei heim til Norge igjen no.

ps2: veldig bra med værmeldingane, Morten! flotte greier. Kjekt å høyre frå en som har reist her før.

615 nm left to Pitcairn

24. mai. 15.04 UTC
Posisjon: 21.08.82S
119.46.77W

Vi har blitt bortskjemde. Frå Galapagos fekk vi ein knallstart med mykje vind og etterkvart travle bårer. Ingenting stod stille i båten, og overmadrassa på senga seila elegant ned på eine sida, så vi låg i ein einaste stor haug. Vinden roa seg litt og det samme gjorde bølgane. No sitt vi her. Bortskjemde på fleire late dagar med roleg sjø, litt vind, orange soloppgangar og rosa solnedgangar. Vi har blitt solbrent og fått vaska kle, kosa oss med fiskebollar frå bunnpris lageret og andre godsaker vi har trylla fram.

Så vart det drit vær. Skikkeleg regn og vind i tryne og autopilot som ikkje funka og null sikt framover. Skal sei det var utriveleg på vakta mi igår. Vinden kom frå alle kanta og plutseleg styrta regnet ned. Vi kjørte igang motor, tok ned seil så dei ikkje skulle revne, og sette på¨radar. Ingen båtar å sjå i mils omkrets. Her er berre hav og hav, og hav! Og om natta; mørke faretruande skyer som ser ut til å ville ete oss opp. Ingen stjerner lenger. Månen kan vi berre gløyme. Grib fila og verrapportane på satelittelefonen varslar om uvær rundt Pitcairn. sånn ca 25 - 30 kn vind. Ikkje akkurat oppløftande. Vi er svært spent ¨på om vi i det heile tatt kjem til å klare å ankre opp ved øya. Ein positiv ting er at vi er langt frå øya endå. Vi kjem nok til å få ei utfordring i vær og bølger, men kanskje det har roa rundt Pitcairn når vi kjem fram.

Her om dagen hørte vi ett fæla rabalder, skikkeleg skrape lyd. Det var autopiloten som sa god natt. Stian satte igang og skrua, og fann fort feilen. -Her må vi ha nye delar Reidun, sa han. Oi, ingen autopilot før New Zealand? -tja, tjo, kanskje viss eg brukar litt epoxy så kan eg kanskje klare å lage nye tenne på tannhjulet, høyre eg Stian mumle. Som sagt så gjort. Stian hadde på epoxy på det utslitte tannhjulet, venta til det halvvegs størkna og ved hjelp av det andre tannhjulet pressa han tannhjulmønster i epoxyen. Voila! Nye tenner på gammal tannhjul! No tøffar vi avgårde for motor på rolegt hav og for augeblikket vindstille. Den stolte autopiloten med sine nye tenner, styrer skuta. Kor lenge det varer er noko usikkert, men vist vi begrensar bruken så har vi kanskje autopliot ei stund til. Vi har fått styrt litt alle sammen i nokre dagar no, då det vart for uroleg vind til at vindroret klarte å styre skuta. Det er sanneleg ikkje enkelt å halde rett kurs.

Om morgonane er det spesielt utfording for meg som har vakt frå 6 - 9. Elia våknar samtidig med meg og vil gjerne stå opp. Stian har vakt frå 00 - 03, så han vil gjerne søve litt om morgonen. Så då er Elia og eg oppe og styrer båten. Av og til spring eg fort ned og hentar brød, smør og kaviar, medan elia styrer skuta. - kan du svinge litt Elia? spør eg. Og Elia legg over det han er god for! Då det var mykje bårer, var det ikkje så kult å ha Elia oppe i cockpiten. Då er det godt å ha muldvarpen eller Noddy klar på datan nede i sofaen. Siv kjem og avløyser meg klokka 9. Ho har vakt fram til 12, så Stian og deretter Jan frå 15 - 18. Denne vaktordninga fungerar heilt greit, men viss oss no møter på mykje dårleg vær, så får vi vurdere om nokon skal søve i salongen klare til å hjelpe å heise eller reve seil. Ikkje enkelt å gjer det samtidig som en styrer skuta.

Når eg kjem heim en gong, skal eg legge meg rett ut på plenen heime på Hildre. Der skal eg ligge og kjenne at alt står stille. Med armane rett ut som om eg ville lage ein engel men manglar snø. Og eg skal vere heilt trygg. Ikkje vere redd for at eg kan synke mange tusen meter rett ned. Solid grunn som ikkje vinglar hit og dit, men som står stille. Ikkje bra å ha slike tankar, men dei kjem anten eg vil det eller ikkje. Det er skummelt ute på havet. Det er ingen enkel jobb. Ingenting står nokon gong stille og det blå havet har humørsvinginar rett som det er. Frå stille og koslege solnedgangar til høge bårer og kraftig vind.

No dei siste dagane har det gått veldig treigt med oss, vi har knappast klart 100 nm i døgnet. Vi kjører vel mykje motor, men håpar å møte på vinden snart. I følge værmeldingane kan vi forvente kraftig vind om nokre dagar, så her er det berre å surre fast alt ute på dekk og gjere oss klar for ein ny berg og dalbanetur.

- Reidun

Halvvegs!

Hipp Hipp Hurra. Gratulerer med dagen igår, Norge!

No har vi segla i 11 dagar og har 11 dagar igjen! Det er vist været held. Vi har hatt ganske rolege dagar og ikkje så mykje å fortelle, bortsett frå at vår kjære autopilot har gjort mytteri og vil ikkje hjelpe oss vidare. No blir vi tvinga til endeleg å lære oss å segle og ikkje overlate rattet til autopiloten når det blir vanskeleg. Så lenge det bles godt og vi har god bør, har vi heldigvis god hjelp i det flotte vindroret som styrer båten.

Ellers har vi ikkje så mykje spennande å sei anna enn at ein sverdfisk hoppa høgt opp i lufta og sleit seg av kroken. Ein tunfisk beit på for nokre dagar sidan, så vi hadde steikt tunfisk til 17 mai middag, med poteter, løk, kvitsos og siste rest av bacon attåt. Og Jan serverte banankake.

Vi har begynt å komme inn i fin rytme. Vinden skiftar på å komme bakafrå og frå sida. dønningane er ikkje så store lenger og vi har vel ikkje meir enn gjennomsnitt 5 knop fart.

Posisjon:
16*09.180S
111*09.628W
Vi har stilt klokka og den er 9 timar forskjell frå heime i Norge.

Sjå også janogsiv.no:)

-Reidun

Halvvegs til Pitcairn

Var i telefonkontakt med Stian i dag, 17.mail. Dei passerte i går, 16.mai havvegs frå Galapagos til Pitcairn. Rolege forhold og dei segla med ca. 5knops fart i dag. Mykje flygefisk på dekk i dag tidleg. Alt vel. Posisjon pr. 17.mai er lagt inn på posisjonskartet. Andor.

11 Mai - Stillehavet

Dette er egentleg galskap. Veret er flott og vinden skubba oss framover. Havet er roleg, ein kan av og til kjenne at det gyngar litt uroleg, men ellers er det taktfaste bevegelsar i båten. Vi får fisk og et den til middag. Vi legg puslespel, syng ein trall og leikar med Elia. Ingen er forsåvidt sjøsjuk.

Men eg synast likevel at det er ett snev av galskap i heile opplegget.

Det er tre, nei, kanskje fire veker, til neste gong vi skimtar land. Viss oss då skulle vere så heldig å komme oss frå båten og inn på øya. Vist ikkje, så er det ei ny veke til neste øy. Heilt tullete. Kva ialleverden er det som får oss til å tru at vi kan klare dette? Kunne vi ikkje berre fått oss nokre feite jobbar begge to, hatt eit år eller to fri og tatt fly frå øy til øy i stillehavet. Då hadde vi likevel fått oppleve dei berømte sydhavsøyane. Istaden sitt eg her, i ein liten båt, med hav på alle kantar så langt auge kan sjå. Det er mørkt og det er kaldt. Riktignok lyse månen rund og blid. Dessutan skimtar eg ei stjerne her og der bak skyane. Vinden bles frå sida og vi har nesten perfekt kurs. Grunn til at oss ikkje har heilt rikti kurs er fordi eg ikkje veit korleis eg skal trimme seila rett. Akkurat no fungerar det slik som Stian stillte vindror og segl. I går kveld skulle eg vere flink å prøve meg fram aleine og segle. Det enda i at eg var på vei tilbake mot Galapagos, heilt motsatt retning! Etter å ha kjempa med seila, dratt dei inn og ut igjen fleire gonga, starta eg motoren og las ei bok. Det var uansett ikkje lenge til vaktskifte, så då kunne neste mann få plagast.

Off. No slår storseglet hardt og bråkar fælt. Vi har litt lite vind og attpå til kjem han litt for mykje bakfrå. Stakkars folk som prøvar å søve nede. Æsj. Kanskje eg må justere litt på vindroret. Nei, no vart det fin bør igjen, eg ventar litt.

Vi er på starten av ei laaaaang reise. Alle kommentara om kor langt vi har igjen, er heilt unødvendige, eg vil helst ikkje vite slikt. Det hjelpe vel heller ikkje på humøret at det stinkar bæsj over heile båten. På Galapagos kom vi ikkje unna den diareen som hærja. Stian, Elia og eg skit i femte veggen. Jan har ikkje fått sjuka for han er doktor. Siv er ferdig for lenge sida, då ho fekk den på Galapagos. Dei sitt for det meste ute og trekke frisk luft. Kan ikkje klandre dei. Heldigvis er dei snill og latar som ingenting når fiselydane får uante høgder, og dritlukta frå do sviv igjennom båten og etterlet seg ein trasig odør. Båten er ikkje stor nei. Vist nokon trudde at vi var ombord i eit stort cruiceskip, der ein kan gøyme seg på mange rare plassar, må ein tru omatt. Sofaen inne er full av proviant og ikkje sittande i. Som Rune på Opportune sa; dåkker har nu ødelagd salongen dåkkers. Han var innom for bilde bytting og vi måtte sitte inne pga umuleg å bruke pc ute når sterk sol. Vi fekk no rydda en plass i den eine salongdelen, men det er ikkje rare stua å invitere gjestar inn på. Måltida må alltid etast ute. Når fire voksne og en liten gutt skal sitte i den lille cockpiten vår brukar vi å bytte på å få sitte styrbord eller babord side. Når vi seglar skarpt hellar båten ofte kraftig over på eine sida. Når det då i tillegg kjem ei høgare bølge og skubba båten endå meir skeiv, er det ikkje fritt for at middagen seila elegant av fatet og ned i fanget. Det er derfor ikkje så lurt å skifte kle. Dei blir berre skitne likavel. Dessutan er det mykje salt i lufta. Til fortare vi seglar skulle ein tru at vinden bles båten rein og tørr, men det motsatte skjer. Saltføket står om ørene på oss og gjer klea stive og kleimete. No har eg ikkje dusja på ei veke, så imorgo blir eg vel heven på sjøen. Hai eller ikkje hai, eg stinkar vel så gale at han ikkje vil ha meg. Det skal bli deilig med eit bad. For ikkje å snakke om ein ferskvandsdusj etterpå, for å få ut verste saltet i håret. Der har vi ein stor fordel, watermakeren. Den lagar trufast reint og godt drikkevatn til oss, og det tilogmed frå sjøen! Ikkje saltsmak lenger no når vi fekk bytta membranen. Stakkars brødrene våre når dei var på besøk. Vi tvang dei til å drikke vatnet som vi var vand med og sa at litt saltsmak gjorde berre godt. Doktoren og frua var dei som fikk oss til fornuft då dei spytta ut prøvesmakinga og fortalde om faren ved for mykje salt til lille Elia. Vi enda opp med å bestille ny membran, då Stian sine forsøk på å fikse watermakeren mislukkast. No har vi bedre vatn en vi nokon gong har hatt og vi slepp å vere redd for at Elia får i seg skadelige mengder salt.

Her om dagen var såg vi ein flygefisk på dekk. Den var inntørka og Elia ville leike med den. Han stod i cockpiten og sa omigjen og omigjen, hest! Heste! Heste!! vi gjetta på at han trudde det var ein havhest og retta han og sa -nei, flygefisk Elia. -heste, sa han. hm. -Hesten? Spurde eg. Nei sa han og gjenntok -hesten! -vil du hente flygefisken? Spør eg. Og han svara sjølvsagt -hesten!Det går nokre sekund til før eg oppfattar kva han vil. Ååå, så klart, så klart; VESTEN! Gutten trengte å ha på seg vesten før han gjekk ut av cockpiten og henta flygefisken. Det er det som er regelen også, ikkje ut på dekk utan vesten. Treige mamma! Heldigvis forstod ho det tilslutt:)

Å komme seg frå Galapagos skulle ikkje vere så enkelt som vi trudde. Vi kom oss ikkje avgårde før onsdag morgon. Passa måtte stemplast med einaste stempel på øya som vistnok var opptatt i forskjellige ærend på flyplassen og omegn. Bananklasa som vi hadde kjøpt til avfarten hadde modna og vi delte ut gule bananar i hytt og pine. Heldigvis fann Stian ei ny klase på 30-40 gønne bananar. Desse har vi stua ned i rommet ved sida av syklane og håpar at dei forlir grønne i ei veke til.

Når vi no er på Galapagos, så har vi hørt mykje artig om ei postkasse som står så ensom på ei av desse øyane(Isla Santa Maria). Vi gjekk derfor dit onsdag saman med To Fluer og ein anna nederlandsk båt. Poskassa var ikkje fullt så ensom som vi trudde. Riktignok stod ho mutters aleine og på samme plassen som den stod på i 1792, då den vart reist til bruk av sjøfarera, pirata eller i seinare åra seilfolk. Nei der var fullt i turista og sinte guida. Vi var ikkje før komt iland, før vi fekk ein ugjestmild mottakelse av eine guiden som sa at vi kunne berre ha oss derifrå, - i am not giving you a minute, som han sa. Vi spurde så fint om vi kunne få poste korta våre når vi likavel stod her rett ved kassa og ta nokre bilder. - leave this area or i will report you!, var svaret. Grunnen til fiendskapen var den åleine at vi ikkje hadde betalt i dyre dommar for ankringstilatelse og dessutan måtte vi ha med guide for at vi i det heile tatt skulle få sjå postkassa endå den stod 50 meter frå stranda. Turistane som guiden hadde med seg frå dei små cruiceskipa sine, hadde antagelegvis betalt opptil 10 000 kroner for litt mindre enn ei veke ombord. Guiden gjekk vidare med følget sitt, vi tok bilder i full fart og To Fluer posta ett kort til Kongen! Då vi kom tilbake til gummibåtane og skulle drage dei ut i sjøen, vart vi oppmerksom på ein anna guide som med dårleg skjult kamera på magen filma og tok bilder av oss! -you are breaking the rules!, sa han. Jaja, vi kom oss ut i båtane. To Fluer ville gjerne starte turen vidare mot Påskeøya, så dei letta anker og tok farvel. Stian var meir gira på å vente til guidane hadde forlete området og ville ha seg ein tur på fjellet. Der skulle forresten vere ei spennande grotte å undersøke ikkje så langt frå postkassa.

Det vart verken fjell eller grotte på oss. Guidane tok bilder av båten vår og la seg til for ankers over natta, ved sida av oss. Om morgonen var der dessutan komt mange fleire båtar, og då vi syns den eine var litt liten til å inneholde turistar i, drog vi opp ankeret og var vekk då sola stod opp. Ikkje kult å komme på svartelista over båtar som ikkje kan reise til Galapagos. Viss det då fins ei slik liste. Det er uansett lenge til neste gong vi kjem dit. Ein skulle tru at fattige langturseglara skulle få spesiell invitasjon til å besøke nasjonalparken. I bunn og grunn har vi betalt ganske mykje for å i det heile tatt komme oss hit. Som plaster på såret var vi ikkje komt langt frå øya då vi plutseleg fekk auge på ei stor mantarey eller djevelrokke. Stian styrte rett opp på sida av den, slo av motoren og hoppa i sjøen med camera rundt halsen. Utruleg nok lot den Stian ta bilder og filme medan han svømte en tur under den store rokka.

No har vi segla i 2 dagar i open sjø. Det er rart kor forskjellig havet er frå dag til dag. Skulle tru det såg likeeins ut, men jammen skiftar det ikkje både farge og form, heile tida. Nokre dagar er havet rolegt og jamne bårer, medan slik som no er det meir vinglete og sprutar rett som det er over dekk.

Pause. Dag 4.

I går skulle eg liksom bade. I frisk bris og i tullete sjø? Det vart det ingenting av. Elia var litt sjøsjuk og det samme vart Stian ut på kvelden. Vi blir kasta hit og dit og det er ikkje så veldig gøy. Einaste lyspunktet er at det går so det susar! Igår segla vi 160 nm på eit døgn. Ikkje verst.

Akkurat for 10 min sida måtte eg ned og høyre kva Elia ropte på meg for. Stian søv, han har vakt kl 00. Eg hadde nettopp pussa tenne, skifta bleie og lagt Elia. Så hadde eg drista meg til å ha opp vindusgluggen på badet vårt for å få inn frisk luft. Tabbe. Elia hadde nettopp fese og putta litt sprutbæsj i nybleia som eg sjølvsagt måtte skifte. Og når eg står med haude ned i senga hass høyre eg eit smell og vannspruten står inn gjennom vinduet. Det vart vått ganske langt inn på golvet på soverommet vårt og på en del kle. Skikkeleg fulltreffer bølge! Ein anna dag han satt og ropa og eg ikkje høyrde han, så kom Stian fram med ein orange gutt. Då hadde han funne den nye målinga som eg har kjøpt til han frå galapagos. Orange gutt i ei orange seng.

Vanvittig tullete dinna turen her. Midt opp i det heile, så er det ikkje så gale likevel. Berre fullstendig sprøtt. Jaja, vi er no ikkje av den sartaste typen, så dette kan kanskje bli morosamt å sjå tilbake på. Akkurat no er det ikkje morosamt. Ein leve i ei uvisse som er ubehageleg. Samtidig så er det ein del av gamet – netopp det at ein ikkje veit kva morgondagen byr på og at ein må forberede seg på forskjellig. Eg angrar på at eg ikkje tok den dusjen då det var litt rolegare. Det kan gå nokre dagar før denne sjøen har roa seg ned igjen. Eller kanskje ikkje, kanskje den blir speilblank imorgo og vi luffar oss treigt vidare. Tvilar, men det er no likevel spennande å finne ut.

Ps: tusen takk for rapportar heimafrå! Vi sett stoooor pris på meldingar på satelittelefonen:)

ps 2: Karane her er heilt frå seg over at eg ikkje har skreve noko om fiskane vi har fått/ikkje fått;) det har no blitt en tre – fire doradoa, nokre har vi ete og andre har vi sluppe ut igjen. Ellers fekk vi en gaaanske stor Blue Marlin! Vi var så heldige at alle såg samtidig når den hoppa høgt opp i lufta og sleit av godsluken til Jan! Spektakulær opplevelse! (Stian er fortvila over den manglande innlevelsen i fiskehistoria. Jaja, dei som vil lese meir om den kan kike på www.janogsiv.no :)

Ps 3:Vi reiste torsdag 7. mai frå Galapagos, postkasseøya og idag er det mandag 11. mai.

Posisjon vår: 06.53S og 98.04W

Det har blitt ny dag og mykje behageligere på sjøen. Stian har akkurat putta brøddeig i ovnen og det luktar godt! Idag blir det bading! Hærli!

-Reidun

Galapagos øyane

23 april – 4 mai: Galapagos.

Ei øygruppe i stillehavet beståande av 5 store og 9 mindre øyer. Verdens nest største krater er på ei av desse øyane som Siv og Jan besøkte.

Vi kom hit til Santa Cruz fredag den 24 april og har no vore 12 dagar her. I morgon dreg vi ut på nytt eventyr; 3 vekers overfart til Pitcairn. Det blir ei ny atlanterhavskryssing, forskjellen er at denne gongen skal vi krysse eit stort hav og ikkje ein lang fjord, som Rune frå Opportune seier. Vi er veldig spent på korleis det vil bli. Vi kan sjå på værmeldingane for dei neste dagane framover, men det er ikkje så godt å vite kva som kjem om 2 -3 veker. Akkurat no ser det veldig flott ut med stabil vind frå sida første veka. Det likar vi!

Her på Galapagos har vi sett skilpadder, iguanaer og dykka med hai! Det har vore lite oppdatering på heimesida vår, men enkelte har kanskje registrert at der har komt meir skriveri på http://www.janogsiv.no/ . Dei har vore flinkare å oppdatere enn oss. Dei gongane vi har hatt internett-tilgang har vi berre skravla på skype med familie og venner.
Kva har vi gjort på dei 12 dagane på Galapagos?

DAG 1 – 23.april:
Ankom Santa Cruz, Academy Bay om morgonen, ankra opp ved SY Hilde og SY To Fluer. Snakka litt med Finn og Reidun om mathandling, søppelsømming, internett forbindelse og innsjekking. Det sistnemde måtte vi bruke agent til, så Finn og Stian gjekk avstad for å finne denne. Elia og eg la ut bilder frå havturen på heimesida og prata med dei heime på skype. Gjekk tur i gatene. Samankomst seinare på kvelden ilag med andre norske.

DAG 2 – 24.april:
Vi besøkte Darwin senteret der vi fekk sjå gedigne skilpadder, gule iguanaer og små beibi skilpadder.

DAG 3 – 25.april:
Strand tur. Opportunegjengen pluss Siv, Jan, Elia og Stian, gjekk ein time i solsteiken til ei veldig flott badestrand, Tortuga Bay. Der fekk dei sjå sjøløver og studere svarte iguanaer på nært hald. Iguanane var så dovne og late at dei reagerte knapt sjølv om Stian var borti halen på enkelte. Elia bada og storkosa seg! Eg (Reidun) var ikkje med på turen. Planen var å surfe litt på internett, men istaden møtte eg Torbaldo Kastdalen og fekk bli med å sjå barndomsheimen hans. I 1935 flytta familien Kastdalen; mor, far og sonen Alf til Galapagos. Torbaldo er sonen til Alf. Det var akkurat som å komme inn i ei norsk hytte med gammal innredning. Der var hekla dukar og gardiner. På kjøkkenet i kjellaren var der ein gamal vedovn frakta frå Norge og i hyllene stod der mange norske bøker. Torbaldo lærte litt norsk med bestfaren og snakka gebrokkent norsk. Å forstå sunnmørsdialekta mi er ikkje enkelt, men han mestra den fint!

DAG 4 – 26.april:
Dykkerdag! Alle untatt Elia og Reidun for avstad og dykka ved north seymour. Der såg dei mange leikne sjøløver og Siv såg galapagoshai på litt over 2 meter.
Elia og Reidun var i sentrum og gynga på hest og leika på leikeapparater.

DAG 5 – 27.april:
Roleg dag i båten og omegn:)

DAG 6 – 28.april:
Stian, Reidun og Elia gjekk i sentrum og fann diverse småting og utstyr til båten. Vi besøkte dessuten fiskemarkedet og der vi vart ei god stund. Elia gjekk heilt i spinn over alle store fiskane han såg, og sjøløvane og fuglane som venta på fiskebitar.

Dag 7 – 29.april:

Stor fiskaren i slaget!! Elia fiska mykje med den lille fiskestanga si og får napp med ein gong han hiv ut kroken med agn. Dei bit like godt på spagetti, som på ost eller druer:)

DAG 7 til 12:

Dagane gjekk igrunnen ganske like. Vi stod opp, sjekka fiskelivet med å mate dei med brødsmula, gjekk iland og studerte dei mange raude krabbane i havneområdet, gjekk i gatene på kryss og tvers, kjøpte litt meir boksemat og no på slutten hamstra vi inn frukt og grønnsaker. Siv og Jan for på 2 dagers utflukt til den store vulkanøya, og dette kan dåkke lese meir om på www.janogsiv.no

Desse siste dagane har vi vore mykje saman med OpportuneRune, Eva og Asbjørn, sidan det er lenge til vi skal sjå dei neste gong.(-hue,ea og bøn, som Elia sei;) Opportune reiser ned mot Påskeøya. Det har også To Fluer bestemt at dei skal gjere, så det er ikkje fritt for at vi kanskje treff dei igjen på Pitcairn. Hilde har allereie gått til Marquesas øyane. Kanskje det blir norsk igjennforening på Tahiti i juli. Vi får sjå kor lenge vi blir på Pitcairn og Gambier øyane.

I kveld er siste kvelden ilag på lenge, så vi skal ut og ete middag heile gjengen. Siste middagen på øya Galapagos før vi sett kursen og seglar imorgo mot Pitcairn.

Mytteristøya; her kjem Good Mood!!

-Reidun